داده هایی که امروز در خصوص جلوه های شوم اعتیاد بویژه،کاهش سن اعتیاد و افزایش نرخ شیوع اعتیاد در میان زنان و تغییر الگوی مصرف به مواد سخت، ابراز می شود،

باری سنگین و نگران کننده بر دوش دولت و مردم است و پی ریزی برنامه های سنجیده و هوشمندانه در کاستن از ابعاد نگران کننده این مسئله را ایجاب می کند. پدیده شوم اعتیاد و گسترش آسیب های همه جانبه آن در کشور که به تعبیر مقام معظم رهبری ( بلای بزرگ و تهدید عظیم ) نامیده شده است، یکی از دغدغه های اصلی و از نگرانی های روز افزون عموم مردم و مسئولین نظام می باشد. مبارزه فراگیر با اعتیاد و مواد مخدر، ضرورتا زمینه سازی و بستر سازی مناسب برای جلب مشارکت بالای مردم، تقویت و توسعه بخشی و ظرفیت افزایی سازمان های مردم نهاد و شبکه های اجتماعی را می طلبد. باور و اعتقاد اکثریت فعالان و کارشناسان حوزه اجتماعی بر این واقعیت است که، سازمان های مردم نهاد می توانند نقشی موثر و کلیدی در نهادینه سازی فعالیت های مردمی در حوزه های پیشگیری، درمان، کاهش آسیب و حمایت های اجتماعی داشته باشند. با عنایت به گسترش و توسعه کمٌی سازمان های مردم نهاد در حوزه درمان و کاهش آسیب، شاید بتوان گفت که در توسعه کیفی و سازماندهی و بسیج امکانات و استفاده مطلوب از همه منابع و ظرفیت های بالقوه و بالفعل سازمان های مردم نهاد مبتنی بر ضرورت و نیاز امروز جامعه گام موثر و قابل قبولی در جهت تحقق اهداف مورد نظر برداشته نشده است. دستآوردهای تحقیقات نظری و تجربی دهه های گذشته، اذعان دارند که بهره یابی بهینه از امکانات در دستیابی به توسعه انسانی، رفع نیازهای اساسی و کاهش آسیب های اجتماعی امکان پذیر نخواهد بود، مگر اینکه دوستون بنیادین بدنه نیروی انسانی جامعه، یعنی خود افراد جامعه با آگاهی واقع بینانه و سازمان های
مردم نهاد از یک سو و نظام مدیریتی جامعه از سوی دیگر، مشارکت فعال، همسو و هماهنگ داشته باشند. بدیهی است، همدلی، وفاق و تعامل دوسویه دستگاه های دولتی و سازمان های مردم نهاد به مثابه دو بازوی هماهنگ و با قوت همسان می توانند در کمک به حل مشکل اعتیاد موثر واقع شوند.